Iemand vroeg me onlangs…

Ik liep over straat of ik stond in een bloemenwinkel, ik weet het niet meer.  Maar die man, een ietwat gezette kerel met een stoppelbaard en een T-shirt met daarop ‘No Time To Waste’, vroeg me met een sappig en onvervalst Kempisch accent;
‘Hey Mercelis, ik heb gezien dat gij een nieuwe voorstelling hebt. Waarom zou ik naar uwen ‘Talk To Me In French’ moete kome kijke?’
En ik stond als aan de grond genageld.
Want inderdaad; waarom zou die man naar mijn nieuwe voorstelling moeten komen kijken? Ik had daar eigenlijk nog niet over nagedacht.
Het is niet omdat ik iets wil vertellen, daar woorden en muziek voor gebruik en het publiek daarmee probeer te ontroeren of te laten lachen, dat die man zou moeten komen kijken.
Die man moet niks. En ik ook niet.
‘Omdat Antoon Offeciers live piano speelt?,’ zei ik nogal voorzichtig maar trefzeker.
‘Ah, den Tony zoals ze zeggen! Spreekt dieje Frans?’
‘Euh…ja, onder andere.’
‘En speelt dieje alleen piano?’
‘Euh…soms ook wat gitaar.’
‘En gade gij dingen vertellen die echt gebeurd zijn?’
‘Euh…ja, meestal wel.’
‘Awel, dan is’t goe! Dan kom ik kijke!’
En de man draaide zich om en stak de straat over. Of ging de bloemenwinkel buiten. Dat weet ik niet meer.
Wie was die man? En zou hij nu denken dat de voorstelling in het Frans is?
Of dat er alleen maar Franse muziek in de voorstelling zit?
Of dat het ’tout court’ over de Franse taal zou gaan?
Nee, toch?
Er zit een Frans lied in ‘Talk To Me In French’. Dat wel. En dat lied wordt gezongen door een reiger. Maar verder gaat het ook over een bijzondere zwemervaring. Of over het mooiste meisje van de EHBO-cursus. Of over Grace Jones, die een tango danst met mij terwijl ze een liedje zingt. In het Nederlands. En natuurlijk gaat het ook over de liefde. Die was lastig het afgelopen jaar. Om nog maar te zwijgen over Corona.
Nee.
Daar ging het al genoeg over. Maar over de liefde? Daar kan ik moeilijk over zwijgen.